Hangimiz öldük aşktan, hangimiz eksildik ki, yalan mıydı yani onca beylik laf, usta kalemler, özkıyımlar, Leylalar ve Mecnunlar, ha? Çok mu agresif bir giriş oldu? Özür dilerim. Hmm… Renkli bir dünyanın siyah beyaz fotoğrafı. Biliyor musun artık fotoğraflar daha renkli ve böyle pozlar verilmiyor. Bu arada seninle konuşuyorum, evet sen, istikbal göklerdedir pozuyla sevgilisinin aklını başından alan. Neden bakamıyorsun ki adamın gözlerinin içine, insan neden utanır ki, peki babam böyle pasta yapmayı… Ölü bir insana haddinden fazla soru sordum biliyorum hem bu fotoğrafın üzerine aşktan bahsetmek çok klişe olmaz mı, yani nereden baksan sıkıcı. Biz yeni dünyanın insanları böyleyiz işte, ben nesli diyorlar bizim için, daha bencilmişiz, oysa insan hep “daha” bencildi, öyle değil mi? Özür dilerim. Sanırım artık “daha” özgüvenliyiz, daha az şüpheci ama daha kaygılı, daha agresif ve daha nevrotik. Neden? Özür dilemiyorum, bunları sana sormam gerek çünkü ben hiçbir şey bilmiyorum, aklım hiçbir şeye basmıyor. Hep yanlış bir çağa fırlatıldığımı hissettim, sana sorsam ki sorarım, eminim sen de başka bir çağda yaşamak isterdin. İnsanın “daha” az doyumsuz olduğu çağlar gelir mi ne dersin? Seninle konuşmak güzeldi, hep ben konuştum ama sorun değil. Sen konuşmak için fazla ölüsün, bense susmak için fazla salak.
-Seydi Demirtaş
