Soldaki kız nasıl bir şok içerisinde kim bilir. Üzgün, durgun, korkmuş. Bakışlarındaki his bir çoğumuza tanıdık gelmiştir. Bu fotoğrafta bile onun tarafı yırtılmış. Umarım bu yırtık kapanmıştır hayatında. Bazılarımız böyledir, eksiktir hep. Bazı insanlar çıkar karşına (yanındaki arkadaşın gibi) tamamlanırsın. Belki de öyle zannedersin. Bir tarafın hep tutar seni. Adım atmak bile zor geliyordur bazı günler, belki vücudun soğukta kalmış gibi kaskatıdır. Kahkahalar, sevinçler, yaşadığın ilişkiler bir boy büyük gelmeye başlar. Kendini düşünmeye alışık olmayan insanlar hayatları boyunca içsel kavgalar verir. Korkmamak gerek yaşamaktan. Zaman sürekli, bir şekilde akıyor ama nereye doluyor bunca zaman? Senin gözlerindeki korkuya, arkadaşının gülüşlerine, tanıdığın tanımadığın bir sürü bedenin içine sıkışıyor galiba. Hayat bizim varlığımızdan bi haber. Koca evrenin akışı hiç bitmiyor. Bizim akıntımız bir yere kadar. Kaçamayacağımız bir sonun yolcusuyuz.
Zaten yaşamın adil olmak gibi de bir derdi yok. Her şey ne kadar bizimle ilgili değilse de bir o kadarda ilgilidir. -Umut Soyer
Diyelim ki, hapisteyiz, Yaşımız da elliye yakın, Daha da on sekiz sene olsun açılmasına demir kapının. Biz yine de dışarıyla beraber yaşayacağız, Insanları, hayvanları, kavgası ve rüzgârıyla Yani, duvarın arkasındaki dışarıyla. Yani, nasıl ve nerde olursak olalım Hiç ölünmeyecekmiş gibi yaşanacak...
-Nazım Hikmet Ran
